-19
Świadectwa
Szczęście
jest możliwe!Czy kiedykolwiek przestałam wierzyć w Boga? Nie, ale przestałam wierzyć w Jego miłość i bliskość. Pochodzę z wielodzietnej rodziny i mam wspaniałych Rodziców, którzy przekazali mi wiarę. Nie uznawali nigdy żadnych kompromisów w wypełnianiu Bożych przykazań. W domu o Bogu zawsze mówiło się bardzo dużo, często wspólnie się modliliśmy. Jednak krótko po moim bierzmowaniu, czyli dwa lata temu, zdałam sobie sprawę z tego, że nie jestem pewna, czy rzeczywiście moja wiara jest szczera...
Zadawałam sobie pytanie: Czy oddałabym życie za Chrystusa, gdyby w tym momencie ktoś tego ode mnie zażądał? I znajdowałam odpowiedź: tak. Ale łapałam się na tym, że ta decyzja nie wypływałaby z mojej miłości do Jezusa, lecz z przekonania, że tak POWINNAM postępować… Czułam, że nasza religia jest najlepszą i najbardziej sprawiedliwą spośród religii, ale mój kontakt z Bogiem nie opierała się na osobistej relacji, tylko na logice. Nie widziałam żadnego związku między moimi modlitwami a życiem, ponieważ Bóg nie wysłuchiwał moich próśb, gdy moja rodzina miała poważne problemy. Czułam się zawiedziona i oszukana przez Niego. Chciałam należeć do Kościoła, ponieważ byłam przekonana, że jeśli istniałby dobry Bóg, to byłby twórcą tak mądrej nauki, jaką głoszą chrześcijanie. Ale skoro nie widziałam ingerencji Boga w moim życiu, to na jakiej podstawie mogłam twierdzić, że nasza religia nie jest jedynie jakąś piękną filozofią?… Z tego powodu byłam przygnębiona, straciłam motywację do nauki, stale byłam niespokojna i nie mogłam pozbyć się nieokreślonego poczucia winy. Moje wątpliwości pogłębiały liczne rozmowy z niewierzącym bratem, który przekonywał mnie, że wiara w nadprzyrodzone zjawiska, jak objawienia, jest absurdem, że tak naprawdę wszystko dzieje się w ludzkim mózgu. Mówił też, że takie same wizje powodują narkotyki, podobnie jak choroby psychiczne, np. schizofrenia. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć na jego argumenty.
W październiku 2005r. ksiądz katecheta zaprosił mnie na spotkania Odnowy w Duchu Świętym. Początkowo zupełnie nie odpowiadała mi ta forma modlitwy. Uważałam, że jej uczestnicy zachowują się nienaturalnie i śmiesznie. Dopiero po Kursie Filipa, na który trafiłam dwa tygodnie później, zmieniłam swój stosunek do Odnowy. Uwierzyłam na nowo, że Bóg jest bardzo blisko każdego z nas i bardzo kocha każdego człowieka, także mnie… To był moment przełomowy, od którego wszystko zaczęło się zmieniać.
Nie od razu jednak zakochałam się w Bogu. Ciągle domagałam się znaków. Chciałam nie tylko wiedzieć, że Bóg istnieje, chciałam Go czuć w Sakramencie Eucharystii. Pewnego dnia, gdy po raz kolejny myślałam przed Mszą nad tym, jak trudno uwierzyć mi w Cud Przeistoczenia i modliłam się o łaskę wiary, marząc równocześnie o niesamowitym widoku aniołów otaczających ołtarz podczas Eucharystii, niespodziewanie przyszły mi na myśl słowa z Ewangelii wg św. Jana (20,29): Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. To było jak grom z jasnego nieba, mimo że działo się wyłącznie w moim umyśle. Jestem przekonana, że podsunął mi je wówczas sam Duch Święty, choć nie potrafię wyrazić tego, co czułam w tym momencie. Zrozumiałam, jaką śmiałą była moja prośba i… uwierzyłam.
Na początku ubiegłego roku podczas jednej z modlitw wstawienniczych na spotkaniu Odnowy w Duchu Świętym poprosiłam o nawrócenie brata. Słowo, które Pan skierował do mnie poprzez Pismo Święte pasowało tak idealnie do tej trudnej sytuacji i wszystkich okoliczności towarzyszących odejściu brata od Kościoła, że potraktowałam je jako zapewnienie samego Boga, że kiedyś brat się nawróci. Nie wiedziałam, kiedy to nastąpi, ale odtąd modliłam się za niego z zupełnym spokojem i ufnością, wiedząc, że kiedyś będę wysłuchana… Nastawiałam się na długoletnią próbę cierpliwości i wytrwałości w mojej modlitwie, ponieważ słyszałam wcześniej o kobiecie, która przez 18 lat modliła się o nawrócenie syna. Tymczasem cud zdarzył się po paru miesiącach! W Wielkim Tygodniu brat bez żadnego tłumaczenia powiedział, że chce się wyspowiadać… po raz pierwszy od sześciu lat!
Dzisiaj, gdy patrzę na te wydarzenia z perspektywy kilkunastu miesięcy, mogę powiedzieć tylko jedno: jestem szczęśliwa, a źródłem mojego szczęścia jest Jezus Chrystus. To On nadał na nowo sens mojemu młodemu życiu, to On wskazuje mi drogę, która jest trudna, ale pełna pięknych doświadczeń i bardzo radosna. Wiem też, że na tej drodze nigdy nie zostanę sama. Dzisiaj dziękuję Mu nawet za trudne doświadczenia, które spotkały moją rodzinę, ponieważ widzę, że wyprowadził z nich wiele dobra. Wciąż uczę się nowych rzeczy, ale najbardziej niesamowity jest dla mnie fakt, że każdego dnia mogę dostrzec ślady Boga w swoim życiu. Wystarczy tylko, że szeroko otworzę oczy i nie będę próbowała dostosowywać Go do własnych wyobrażeń.
Chwała Panu! :)
Asia
Bóg zemnie nie zrezygnował
Zostałem ochrzczony, przyjąłem I Komunię Świętą i przystąpiłem do Sakramentu Bierzmowania. Te sakramenty były kamieniami milowymi w moim życiu. I Komunia Święta, którą przyjąłem 27 maja 1990, to był błysk światła w mojej głowie, błysk dający świadomość.
Rok 1990 to także okres burzy politycznej w Polsce. Doskonale pamiętam puste półki w sklepie oraz potajemną rozmowę z moim tatą. Było to w K. Zapytałem, dlaczego na rynku jest tak dużo Rosjan. Dowiedziałem się wtedy, co to był komunizm i co tak naprawdę oznaczają uśmiechające się twarze radzieckich żołnierzy. Dowiedziałem się o UB, o Katyniu i o innych „wstydliwych” sprawach. Polska była wolna i chyba dlatego Tata zdradził mi te tajemnice. Zastrzegł jednak, że mam nikomu o tym nie mówić, gdyż nie wiadomo jak to będzie z tymi przemianami, „bo i Gomułka tak samo obiecywał, a odwilż była krótkotrwała”. Od tamtej pory polityka stała się dla mnie celem w życiu. W wieku 13-18 lat regularnie słuchałem wielogodzinnych obrad Sejmu. Zainteresowanie polityką sprawiło, że Ojczyzna była u mnie na pierwszym miejscu. Bóg również był ważny – ale jakby na innym podium. Nie pojmowałem wtedy jeszcze, że Bóg, Honor i Ojczyzna to dopiero właściwa hierarchia wartości.
Wraz z rozwijaniem się mojego światopoglądu – racjonalnego, naukowego – moja wiara stygła. W siódmej klasie podstawówki zacząłem zastanawiać się nad istotą Boga; nie było chwili, żebym nie chciał w jakikolwiek sposób zanegować Jego istnienia. Dorabiałem sobie ideologie, żeby jakoś racjonalnie to uczynić. Pomogła mi w tym słynna maksyma „Religia opium dla ludu.” Te słowa dla mojej duszy okazały się trucizną: wciąż je powtarzałem; jedno głupie zdanie stało się podwaliną mojej niewiary.
Moją pasją była biologia – na świadectwie z ósmej klasy miałem szóstkę z tego przedmiotu, podobnie jak z WOS-u, bo tam się można było „wyżywać politycznie”. Mimo uzyskania całkiem niezłych ocen tak się potoczyły moje losy, że ze średnią 4,3 na świadectwie trafiłem do Zasadniczej Szkoły Zawodowej – ogrodniczej. Pierwszy rok tej szkoły to dla mnie był horror: to była szkółka niedzielna. Prawie niczego się nie uczyłem, a miałem dobre oceny (oprócz matematyki, która zawsze była dla mnie zmorą). W drugiej klasie byłem istnym Robespierrem: nawet własnej mamie tłumaczyłem, jakim głupstwem jest religia. Jakieś trzy lata nie byłem w kościele, nienawidziłem tego budynku i ludzi, którzy do niego chodzili. Pewnie gdybym spotkał wtedy księdza, to bym go po prostu pobił, ale jakoś dziwnym trafem schodzili mi z drogi (religię miałem z katechetą świeckim).
Uznawałem się za niewierzącego – oczywiście nikomu o tym nie mówiąc. Głosiłem wśród kolegów moje ideologie, byleby tylko zdyskredytować księży. Nie znalazł się wówczas nikt, kto by mi nagadał. Cechowała mnie wtedy dziwna bystrość umysłu, inteligencja nie z tej ziemi. Byłem bardzo dobry dla innych – uczynny, serdeczny, ale tylko dlatego, by ich przekonać, że bez Boga można żyć: tak naprawdę, w sercu, uważałem innych za kupę biologicznego mięsa. Brzmi to strasznie, ale niestety tak było: szufladkowałem ludzi.
Na twarzy miałem uśmiech dla każdego – a w myślach jad... I ja, taki agnostyk, miałem szóstkę z religii – jako jedyny z klasy, tak dalece się maskowałem. Program był taki: nie mogę się ujawnić, bo by mnie nie chcieli słuchać. A tak, skoro miałem szóstkę z religii, to asa miałem w rękawie – i o to właśnie chodziło! Kpiłem sobie z tych durnych ludzi, których urabiałem, jak chciałem. Byłem przewodniczącym klasy, umiałem ludźmi manipulować, sterować ot tak, po prostu – nikt mnie tego nie uczył. „Pęd do władzy” miałem zawsze: w podstawówce zgarnąłem wszystkie funkcje samorządowe.
Byłem lubiany – chyba za to, że nie okazywałem nigdy swojej wyższości (unosiłem się w myślach, i to nieustannie, ale dla ludzi, dla kolegów i koleżanek miałem serce jak na dłoni). Ja naprawdę byłem zawsze dobry dla innych i chciałem dla nich dobra – tylko ten Bóg stał mi na przeszkodzie. To była walka. Co ciekawe, ja w Boga nie wierzyłem, ale „podskórnie” wiedziałem, że jest –i chciałem zanegować Jego istnienie, nieustannie prowadziłem z Nim dialog i czyniłem wyrzuty. Prowadziłem walkę z Bogiem – ja, takie małe nic!... Ale tak było. Teraz wiem, że ludzie mówiący, że nie wierzą w Boga, kłamią: oni doskonale wiedzą, że w Boga wierzą – oni nie wierzą Bogu, boją się Mu oddać i zawierzyć. W zasadzie obecnie to zmieniło się niewiele, bo teraz też nie wierzę w Boga – po prostu wiem, że jest, a w dodatku Mu wierzę i ufam. W drugiej klasie ZSO katecheta zaproponował mi wyjazd do Ołtarzewa pod Warszawą na jakieś Dni Młodzieży – dokładnie było to „Spotkanie Młodych Ołtarzew 29-31 maja
Pierwszy szok przeżyłem już na początku: piąta
Ujęła mnie śpiewana litania do wszystkich świętych. Pomyślałem wtedy: „Tylu ich jest: może mieli rację, że poszli za Bogiem? Boże, jeśli chcesz, to weź i mnie... Jeśli jesteś, daj znać... Święta Magdaleno módl się za nami...” Podczas tej litanii moje serce jakby dotknęło nieba; wtedy świadomie powiedziałem „amen”.
Trzeciego dnia przyjechał biskup. W tym dniu odbyło się błogosławieństwo. Ksiądz Biskup a potem około 30 księży nałożyło na mnie ręce. To był moment, w którym wszystko się w moim życiu zmieniło. Młodzieży było tam ze sto osób, chłopców i dziewcząt. Poczułem się jak wśród swoich. Z mojej klasy było ze mną tylko dwóch kolegów, w dodatku takich, których wcześniej w ogóle nie poważałem, a to oni właśnie mi tłumaczyli, co działo się ze mną w owe dni.
Od tamtej pory czuję ustawiczną obecność Ducha Świętego, mam do Niego szczególne nabożeństwo. Teraz wiem, że dokonałem dobrego wyboru. Ustawicznie prowadzę serdeczny dialog z Duchem Świętym, prosząc Go o różne sprawy. To On nauczył mnie modlitwy. Odbyło się to przez zadziwiający sen, który miał związek z Sakramentem Pokuty.
W szkole odbywały się rekolekcje. Wtedy po raz pierwszy od I Komunii Świętej odbyłem ważną i nietypową spowiedź świętą. Bardzo rzadko się spowiadałem – zaledwie kilka razy od I Komunii Świętej. Wstydziłem się bardzo swoich grzechów, zastanawiałem się, jak by się tu wyspowiadać, żeby mnie ksiądz nie widział. Były długie kolejki do konfesjonałów, zastanawiałem się czy pójść czy nie. Trwało wystawienie Najświętszego Sakramentu. Podano informację, że jeden ksiądz spowiada przed kościołem. To był kolejny szok dla mnie – jak to, nie w konfesjonale? Jak zwykle dostrzegałem formę a nie treść. Wyszedłem z kościoła, akurat ten ksiądz był wolny. I to aż trudne do wyobrażenia: spacerowałem sobie z księdzem przy drodze i wyznawałem grzechy.
Ukląkłem do rozgrzeszenia, kapłan nałożył mi stułę na głowę i, kiedy czynił znak Krzyża, przejeżdżał autobus z moimi znajomymi. Obciach jak nic!... Ale postanowiłem mężnie wyznawać wiarę, bo ja znam takich jak oni – sam taki byłem... Nie zaprę się teraz, by i Chrystus Pan nie zaparł się mnie. Jako pokutę miałem odmówić dziesiątkę różańca, więc zapytałem siostry zakonnej, co to jest, bo i tego nie wiedziałem. Taka mała pokuta – ale to zachęciło mnie do dalszych spowiedzi, bo jakoś nie kazali się biczować ani krępować sznurami – a różaniec to największa moc na Złego.
Zacząłem modlić się na różańcu po szkole, po pracy strasznie zmęczony, mokry od potu klękałem do modlitwy w ciszy mojego pokoju, bolał mnie kręgosłup. Zlewałem się potem, ale się modliłem – o to, o tamto... a tu nic i nic: pomyślałem sobie, że taka pobożna babcia to raz różańcem machnie i Pan Bóg daje, no a ja muszę trochę więcej – taki grzesznik, który jeszcze nie odpokutował, a już łaski by chciał! Wtedy przyśniło mi się, że nająłem woźnicę z koniem i konnym wozem przywiozłem do kościoła głazy – wielkie, ciężkie, mokre jeszcze, bo wyciągnięte z wody, i sam zacząłem je z dumą nosić i układać pod tabernakulum. Obudziłem się zdziwiony, bo to był pierwszy religijny sen w moim życiu. Nie wiedziałem, co ma znaczyć, więc westchnąłem do mojego Przyjaciela i natychmiast przyszła odpowiedź: „Głupcze, zobacz co Ty mi w darze przynosisz pod tabernakulum! Te kamienie to paciorki Twojego różańca! Są takie ciężkie, bo męczysz się gdy się modlisz, doceniam to. Są też mokre i oślizłe, tak jak Twoja modlitwa: modlisz się tylko o to, co byś chciał dla swojej wygody. A teraz spójrz: tu jest piękny dywan, kwiaty, a Ty mi tu takie śmierdzące głazy znosisz???”
Panie, naucz mnie się modlić! Wtedy nauczyłem się kontemplacji, rozmowy z Bogiem w pracy, w szkole, w tramwaju. Od tamtej pory otrzymuję wszystko, o co Pana poproszę. Prawdą są słowa: „Proście, a będzie Wam dane”, ale ważne jest to, w jaki sposób się to robi. Jak każdą prośbę, tak i modlitwę trzeba „umotywować”. Pan chce, by z Nim o swoich planach rozmawiać, mówić Mu o wszystkim, projektować z Nim każdy najdrobniejszy szczegół i prosić, by był zgodny z Jego wolą. Prosić należy jakby o dwie rzeczy: nie powinno się stawiać Pana Boga pod ścianą, mówiąc „to i to”, „tak a tak”, ale trzeba być gotowym na przeciwieństwo tego, o co się prosi. Prozaiczny przykład: „Proszę Cię Panie o dobrą ocenę, bo ten przedmiot jest ważny dla mojej profesji, sam wiesz przecież, bo to Ty mnie natchnąłeś, czy teraz mnie zostawisz? Tyle zachodu i na nic? Nie, Ty Panie wiesz zawsze, co robisz. Może właśnie mam nie zaliczyć tego przedmiotu? Ale to Ty wybieraj, nie ja”. To wystarczy. Trzeba prosić
Adam
Być uczniem
Dla mnie być uczniem Jezusa oznacza codzienny, konsekwentny wybór Chrystusa.
Być uczniem, czynić uczniów - co to w praktyce dla mnie znaczy? Oto wypowiedzi kilku osób, którym zadaliśmy to pytanie:
CO TO DLA MNE ZNACZY BYĆ UCZNIEM JEZUSA?
Być uczniem Jezusa znaczy dla mnie codziennie wybierać Go, poprzez podejmowane decyzje. Być Jego uczniem to ciągle stawać na straży wiary. To żyć miłością na co dzień, we wszystko co robię wkładać serce. To bycie radosnym i otwartym na innych, to dostrzegać potrzebujących, którym mogę pomóc, którzy są wokół mnie.
Asia
To ciągłe wzrastanie tzn. uczenie się rozpoznawania woli Bożej i poddawania Bożym planom. Ciągłe doskonalenie wsłuchiwania się w Boże słowo. Nieustająca praca nad sobą czyli doskonalenie swojej osobowości...
Ania
Być uczniem Jezusa to trwać w Jego nauce, kroczyć za Nim, potwierdzać życiem, że jest On moim Nauczycielem i Mistrzem.
Paweł
Być uczniem Jezusa to dla mnie zaszczyt. Być uczniem Jezusa to zawsze starać się podążać Jego śladami.
Nataliua
Dla mnie być uczniem Jezusa oznacza codzienny, konsekwentny wybór Chrystusa - nie jest to jednorazowa decyzja ale każdorazowe zawierzenie się Panu. Trwanie w tym czego naucza i co mówi Kościół. Mimo, że wielu spraw nie rozumiem, staram się pozostać w relacji uczeń - Mistrz i na ile potrafię ufać Jezusowi.
Bartek
Być uczniem Jezusa oznacza dla mnie wierne kroczenie za Nim w pokornej postawie słuchającego Jego nauki. Również oznacza czerpanie ze źródeł łaski Boże), jakimi są sakramenty. Oznacza wreszcie wcielanie tej nauki w życie poprzez ciągłą formację duchową oraz intelektualną, aby budować na mocnym fundamencie.
Jacek
Słowo "uczeń" domaga się automatycznie szkoły. A więc nauka - i życia i Boskiej �filozofii", nauka miłości i nauka czytania Bożych znaków i prowadzenia. Niestety, ta szkoła oznacza też dla mnie liczne (nie)usprawiedliwione nieobecności. Być uczniem Jezusa to też uczyć się być jak On.
Joanna
CO ROBIĘ (CZY COŚ ROBIĘ), BY CZYNIĆ UCZNIÓW?
Co robię? Staram się żyć ze świadomością, że moje świadectwo jest dla innych ważne. Staram się być "czytelnym znakiem" dla dzisiejszego świata. Pomagam, jeśli widzę kogoś potrzebującego mej pomocy, "ewangelizuję" nie słowem, ale czynem. Żyję zasadami Ewangelii, o czym moi znajomi wiedzą. To tyle...
Asia
Jeśli posługuję na rekolekcjach jako animator lub pilotuję krąg małżeństw, to myślę że czynię uczniów, w każdym razie staram się. Kiedy dzielę się na kręgu tym, co Chrystus w moim życiu uczynił, to to uważam też za czynienie uczniów, bo głęboko wierzę że moje świadectwo może przemienić czyjeś życie, a przynajmniej czyjś dotychczasowy sposób patrzenia na życie. No i jeszcze modlę się za parę osób - o ich nawrócenie, o poznanie Boga (czy to też jest czynieniem uczniów?)
Ania
By czynić uczniów, dzielę się swoją wiarą, oddaję swój czas, modlę się za tych co są jeszcze daleko od Jezusa.
Paweł
Próbuję wcielić naukę Chrystusa w swoje życie.
Natalia
Czy robię coś, aby czynić uczniów? Powtarzam sobie za św. Pawłem Biada mi gdybym nie głosił Ewangelii. I staram się tego trzymać - staram się samemu być jak najwierniejszym uczniem Chrystusa, choć często to się nie udaje. Ale gdy temu podołam, ewangelizacja jest dla mnie naturalną tego konsekwencją - nie mogę iść za Panem i jednocześnie nie mówić ludziom o Nim, nie czynić z nich nowych uczniów. Staram się trzymać Jezusa - dalej już On działa jak i kiedy chce.
Według mnie czynić uczniów, pokazywać Drogę, być narzędziem w rękach Ducha Świętego, to jest główne zadanie animatora. Dla mnie osobiście jest to motor do dalszej służby - czynienie uczniów to obowiązek każdego chrześcijanina - ale od animatora można wymagać więcej, w myśl zasady "komu więcej dano, od tego więcej wymagać się będzie". Gdy nie wypełniam tego, jako animator obumieram, tracę zapał i siły do dalszej posługi. Mogę powiedzieć, że im bardziej staram się czynić uczniów, tym bardziej sam mogę stawać się uczniem Pana. Grupa do I stopnia ONZ którą obecnie prowadzę, jest dla mnie wielkim błogosławieństwem - dzięki nim mogę realizować swoje powołanie jako animatora - czynić uczniów tam, gdzie Pan teraz ode mnie tego chce.
Bartek
Staram się każdego dnia, podczas codziennych obowiązków dawać świadectwo miłości do Chrystusa i Kościoła. W rozmowie próbuję pokazać znajomym, że prawo miłości jest lepszym wyborem, niż prawo siły, a w konsekwencji staram się pokazać Chrystusa jako jedyne źródło prawdziwej miłości.
Dla mnie osobiście nierozerwalnie związana z czynieniem uczniów jest posługa animatora. Miłość do Chrystusa przynagla, aby innym mówić o tej miłości, co często okazuje się być zaraźliwe i pociąga drugiego człowieka mocniej niż jakiekolwiek slogany. Mimo wszystko nie chcę niczego w tym względzie robić na siłę. To Chrystus jest dawcą wzrostu w wierze i łaski stawania się uczniem.
Jacek
Żyję. Staram się żyć "pobieraną nauką" i mam nadzieję, że mój styl życia pociągnie innych. W moich poważniejszych rozmowach z innymi rzadko pada imię Jezusa. Nie jest to celowe milczenie o nim, ale jakoś nie potrafię się Jezusem i moją wiarą w Niego afiszować
Joanna
Tekst pochodzi z pisma formacyjnego
Ruchu Światło-Życie "Wieczernik"
lipiec-sierpień 2008